Volgende versies zijn reeds beschikbaar
korte versie
korte versie HD versie
Archief voor september, 2013
‘Grand Theft Auto V’: Een satire op de Amerikaanse populaire cultuur ****
Geplaatst: 18 september 2013 in Uncategorized‘Grand Theft Auto V’: Een satire op de Amerikaanse populaire cultuur ****
© Rockstar Games – Grand Theft Auto V. Michael Da Santa, een van de drie hoofdpersonages.
DM REVIEW Bouw een hypergedetailleerde grootstedelijke gamewereld, stouw die vol met kansen om banditisme te plegen, en gebruik hem als achtergrond voor een snoeihard naturalistisch misdaadverhaal: ziehier het succesrecept van de ‘Grand Theft Auto’-reeks. Met ‘Grand Theft Auto V’ wordt er op elk gebied – van omvang via visuele presentatie tot complexiteit – een stap verder gegaan, en de hype is overweldigend. Is dit hem dus, de beste videogame aller tijden?
© Rockstar Games – Grand Theft Auto V.-
Tegen de tijd dat u de proloog hebt doorlopen, hebt u al het volledige politiedepartement van een klein stadje in het Amerikaanse midwesten neergemaaid met een machinegeweer, en daarmee begint de lol pas
© Rockstar Games – Grand Theft Auto V.
© Rockstar Games – Grand Theft Auto V.-
‘Grand Theft Auto V’ is groter, mooier en complexer dan alle voorgaande afleveringen in de reeks. Maar of het daarmee ook de beste videogame aller tijden is? Ach, welnee
© Rockstar Games – Grand Theft Auto V.
© Rockstar Games – Grand Theft Auto V.
Claimen dat een nieuwe videogame de beste aller tijden is, is niet zo moeilijk vandaag: het medium is nog jong en in volle evolutie, waardoor nieuwe games op dit moment vooral op hun technologische merites worden afgerekend. Als dat het belangrijkste criterium is, zit ‘Grand Theft Auto V’, de langverwachte nieuwe episode in de beruchte misdaadgamereeks, gebeiteld. De wereld die de makers gedurende bijna vijf jaar in elkaar hebben gebokst – Los Santos, een gesublimeerde versie van het Los Angeles na de financiële crisis – is uitgestrekter dan ooit, en beslaat buiten de stad ook een behoorlijk stuk van Californië. Bovendien is die wereld te land, te water en te lucht doorkruisbaar, en zijn er talloze manieren om er uw tijd in te verdoen: u kunt een spelletje golf spelen, bijvoorbeeld, of zich aansluiten bij een sekte.
Maar de game zou zijn titel niet waard zijn als hij geen omstandige misdaadplot zou bevatten. Die draait deze keer rond drie hoofdpersonages, waartussen u als speler ook constant kunt switchen. Er is Michael, een ex-gangster van ergens halfweg de veertig die een joekel van een midlifecrisis voelt aankomen, en die bij toeval in contact komt met Franklin, een jonge Afro-Amerikaan die net van plan is om aan zijn criminele carrière te beginnen. Wanneer ze uiteindelijk het besluit nemen om een grote overval te plegen, komt daar Trevor bij, een psychopatisch stuk ‘trailer trash’ van het ergste soort, die Michael nog kent uit zijn verre verleden. Natuurlijk raken ze tijdens hun queeste een paar zere tenen in de criminele gemeenschap van Los Santos, en dan gaan de poppen helemaal aan het dansen.
Het is niet omdat alle afgelopen episodes uit de reeks werden vergast op grote maatschappelijke controverses, waarmee in de VS meestal ook een rechtszaak met burgerlijke partijstelling gepaard ging, dat deze aflevering noodzakelijk braver is geworden wanneer het om gewelddadige confrontaties draait. Tegen de tijd dat u de proloog hebt doorlopen, hebt u al het volledige politiedepartement van een klein stadje in het Amerikaanse midwesten neergemaaid met een machinegeweer, en daarmee begint de lol pas. Zoekt uitgever Rockstar Games weer opzettelijk de controverse op met ‘Grand Theft Auto V’? Het blijft een interessante discussie, maar de game verontschuldigt zich in ieder geval op geen enkel moment voor wat hij is: de lijken vallen snel, tijdens de talloze wilde auto-achtervolgingen en schietpartijen kunnen ook onschuldige omstanders te pijp uitgaan, en de manier waarop gangsters worden afgebeeld komt behoorlijk dicht bij glorificatie. Maar dat kunt u ook over de meeste andere gangsterfictie – van ‘Scarface’ tot ‘The Sopranos’ – zeggen.
Het belangrijkste handelsmerk van de ‘Grand Theft Auto’-serie is de toon die ze aanslaat, en die stempel staat ook weer helemaal op deze vijfde genummerde aflevering. ‘Grand Theft Auto V’ is in drie evenredige delen een uitvergrote actiefilm uit de jaren ’80, waarin ontzettend veel brokken worden gemaakt, een farcicale satire op de Amerikaanse populaire cultuur en samenleving, én de tv-serie ‘The Wire’ in videogamevorm. Er zit zoveel vlees aan de drijfveren en de sociale achtergrond van de personages dat u na de dertig uur die nodig zullen zijn om de hoofdplot van ‘Grand Theft Auto V’ door te spelen – anderhalf seizoen van een tv-reeks, ongeveer – het gevoel zult hebben dat u ze begrijpt. Ook al vindt u ze niet noodzakelijk sympathiek.
‘Grand Theft Auto V’ is groter, mooier en complexer dan alle voorgaande afleveringen in de reeks. Maar of het daarmee ook de beste videogame aller tijden is? Ach, welnee: technologisch is het een ontegensprekelijke huzarenklus, maar een van de kenmerken die een mijlpaal in het medium tegenwoordig onderscheiden van een gewoon heel goede game, is dat hij de speler zelf complexe emoties kan doen voelen. Door hem hartverscheurende keuzes te laten maken, of door hem de gemoedstoestand van zijn personages – of tenminste de fysieke tekenen daarvan – in de vingers te laten voelen. En op dat vlak speelt ‘Grand Theft Auto V’ niet echt mee: de makers maken te veel gebruik van verhaaltechnieken die ondertussen lichtjes achterhaald zijn in videogames, zoals niet-speelbare tussenfilmpjes.
‘Grand Theft Auto V’ is uit voor PlayStation 3 en Xbox 360.
De drooglegging van Antwerpen
Het is volgens Lieven De Cauter het moment bij uitstek om aan de goegemeente, vooral ook aan de ouderen, duidelijk te maken: cannabis hoort tot onze cultuur zoals alcohol.
Stel je voor: de burgemeester van Antwerpen beslist op een goeie dag om iedereen die in het openbaar bier drinkt, of ook nog maar met drank wordt betrapt, op de bon te doen. 75 euro voor bier, 150 euro voor een fles sterke drank met onmiddellijke doorverwijzing naar een ontwenningskuur. Dat zou lachen worden. Vooral voor de georganiseerde criminaliteit. Binnen de kortste keren zou Antwerpen op het Chicago van de jaren dertig beginnen gelijken, toen Al Capone er de plak zwaaide. (Denk aan de Untouchables van Brian De Palma).
Natuurlijk, dit is ondenkbaar. Terwijl alcohol 100 procent keer problematischer is dan de overlast van marihuana. Iedereen van ons kent tientallen ‘mensen met een alcoholprobleem’, maar hoeveel mensen kent u persoonlijk met een drugsprobleem? Weinig of geen (meestal vaag, van horen zeggen). Interessante statistische oefening. Het drugsprobleem, en zeker mensen met een ‘drugsprobleem’, zijn marginaal tegenover de sloten alcohol waarin onze cultuur, ook onze bedrijfscultuur en onze politieke cultuur, zwemt.
Ook voor Antwerpen stad is alcohol een groter openbaar probleem dan druggebruik. Overlast? Elk weekend galmt het rond de kathedraal van het gelal van dronken feestvarkens (ik schreef bijna Hollanders maar heb dat geschrapt), en dan de slaande familieruzies, de vechtpartijen, de auto-ongelukken… Ook daar eens een statistische vergelijking doen? Ik schat dronken chauffeurs: 90 procent, stoned bestuurders: 10 procent, als het zoveel is. De volksgezondheid? Breek me de bek niet open: iedereen kent verzopen collega’s of familieleden, zelfs voor hun tijd gestorven alcoholisten (denk maar eens goed na). En hoeveel voor hun tijd gestorven drugsverslaafden kent u persoonlijk? euh…? Dank u.
Nu, begrijp me niet verkeerd. De jeugd smoort. Zeker in de grote steden smoort (blowen is uit de mode), ik schat, 80 procent van de jeugd. Dat lijkt me een onderschatting, maar ik heb hier geen cijfers bij de hand en ik geloof ook niet dat die bestaan. Ze doen het wel maar zeggen het niet. Ook en vooral niet tegen ouders of andere ‘onderzoekers’. Maar als vader en als docent sta ik tussen mijn troepen, en ik weet het. Maar al te goed.
Wie deze realiteit onder ogen ziet, weet het al jaren: je moet drugs gewoon legaliseren. Ik zet nog even de voordelen op een rijtje. Een. Geen nutteloze en eigenlijk schaamtelijke criminalisering. Denk aan onze vele gewoontedrinkers of arme rokers, waarom zouden we die mensen gaan criminaliseren? Het is al erg genoeg, en het zou veel erger worden, je kan een leven breken door van iemand die roesmiddelen gebruikt een geval of zelfs een misdadiger te maken. Dus met criminalisering creëer je een probleem waar er in feite vaak geen is (we moeten allemaal minder drinken, ja meneer de dokter, we gaan ons best doen, en als het ons niet altijd lukt, so what?).
Twee. Controle op de kwaliteit: geen ‘Nederweed’ meer waar je hypnotisch van wordt. Gewoon de samenstelling controleren. Cognac heeft bij aanmaak 80 procent, en bij gelegenheid kan je die stiekem proeven op een boerderij in de streek(lekker!), maar geen kat die het in zijn hoofd zal halen om Cognac op de markt de gooien die meer dan 40 procent alcohol bevat. Logisch.
Dat kan je ook doen met cocaïne, natuurlijk. En dan kan je misschien een paar producten zoals heroïne, echt onvindbaar maken door er alleen maar een surrogaat beschikbaar van te stellen. Dat heeft men met succes met Absynth gedaan, wat een echte plaag was, omdat het veel gedronken werd en je er blind en gek van werd. Nu drinken de Fransen Pernod, Ricard of Pastis, die een surrogaat zijn van Absynth. Het kan. Maar men wil het niet. Criminele organisaties en rechtse, populistische politici zijn hier objectieve bondgenoten. Ik wou alweer verwijzen naar de jaren dertig, maar ik zal het maar laten.
Twee B. Je kan er tax op nemen, veel poen, waarmee je kan investeren in preventie en allerlei fantastische maatschappelijke projecten… Die boetes zijn toch echt een heel lelijke vorm van indirecte belasting. Serieus nu.
Drie. Het droogleggen, ja doen verdampen van de criminele economie rond drugs. Het is de enige oplossing, gewoon uit handen nemen. Herinnert u zich nog wat Eliot Ness antwoordde toen hem aan het einde van de The Untouchables door een journalist werd gevraagd wat hij nu ging aanvangen, nu Al Capone en zijn bende was verslagen en deProhibition opgeheven? ‘What will you do now, Mister Ness? Waarop Kevin Kostner, die zijn beste mannen heeft zien sterven in zijn strijd, zijn ‘wars on drugs’, droogjes antwoordt: ‘Have a drink.’
Het verbieden van roesmiddelen creëert een gigantisch maatschappelijk probleem (een criminele economie, corruptie, geweld gestigmatiseerde gebruikers, etc.) dat er in feite geen is. Maar tussen droom en daad… Er zijn blijkbaar blinde krachten en vooral krachten die blind zijn, die dit soort onweerlegbare argumenten maar niet willen inzien, argumenten die nochtans al tientallen keren, en door vele wetenschappers en specialisten zijn gegeven, zoals door toxicoloog Jan Tytgat een tijdje geleden in de krant en recentelijk door een drugsonderzoeker van de Universiteit van Antwerpen. Ik begrijp het niet. De drooglegging van Antwerpen is – ik denk dat ik daarin een aantal stemmen in de pers gelijk moet geven – alleen maar een zoveelste verkiezingsstunt.
Wel, ik hoop echt dat deze stunt backfired en dat de jongeren wakker worden en hun sympathie voor de NV-A herzien. Men ga in groten getale met een trompet van een valse joint gaan protesteren onder het balkon van het stadhuis! Schreeuw het uit, jeugd: ‘Geen drooglegging in Antwerpen! Geen criminalisering van de kleine gebruiker!’ Het is het moment bij uitstek om aan de goegemeente, vooral ook aan de ouderen, duidelijk te maken: cannabis hoort tot onze cultuur zoals alcohol. Zeg het hen. ‘De meesten van ons smoren met verstand. Verstandiger dan jullie drinken, by the way. Cannabis hoort gewoon bij de jeugdcultuur. Al 50 jaar. In Gods naam. Wake up, man!’
Victor Jara, veertig jaar geleden vermoord, nog altijd geen gerechtigheid | DeWereldMorgen.be
Geplaatst: 11 september 2013 in politiekVictor Jara, veertig jaar geleden vermoord, nog altijd geen gerechtigheid
Op 11 september 2013 is het ook veertig jaar geleden dat de Chileense zanger en theaterregisseur Victor Jara verdween. Een week later werd hij op een gruwelijke manier vermoord. Zijn lijk bevatte 44 kogels. Door Jara te vermoorden schakelden de coupplegers rond dictator Pinochet niet alleen een politieke tegenstander uit, maar trokken ze ook een diepe kras in de ziel van het Chileense volk.
Een zanger vindt een sigaret, neemt een paar trekken en laat dan de helft van de sigaret achter voor de gelukkige die na hem komt. Victor Jara schreef een ontroerend lied over dat kleine tafereel. Met El Cigarrito bewees de Chileense zanger dat je niet altijd expliciet moest zijn om een politieke boodschap te brengen.
Jara kon dat als geen ander: subtiele, breekbare liedjes schrijven over onrecht en verzet. El Cigarrito gaat over solidariteit, weemoed en liefde voor zijn land en voor het leven.
Victor Jara was één van de duizenden aanhangers van Allende die op 11 september 1973 werden opgepakt. Hij werd gefolterd en een week later vermoord.
Jara wist dat er een coup in de lucht ging maar vertrok die ochtend toch naar een meeting van Allende waar hij ook enkele liedjes zou zingen. Allende zou de meeting niet halen. Zijn paleis werd gebombardeerd en Allende pleegde – hoogstwaarschijnlijk – zelfmoord om uit de klauwen van Pinochet te blijven.
Een week later klopt een jongeman aan bij het huis van Jara. De man werkt in het lijkenhuis en heeft het lichaam van Victor Jara herkend. Hij smokkelt Joan Jara, de vrouw van Victor, het lijkenhuis binnen waar ze het zwaar toegetakelde lichaam van haar man te zien krijgt. Ze was één van de weinige nabestaanden die die kans kreeg.
“Ik beschouw mezelf als één van de gelukkigen, in die zin dat ik kon zien wat er gebeurd was met Victor en dat ik mijn getuigenis kon afleggen met alle kracht die ik voelde op dat moment. Ik moest niet door de horror van nooit te weten wat er gebeurde met je geliefde, zoals vele familie overkwam, vele vrouwen die 40 jaar bleven zoeken naar hun geliefden”, vertelde Joan Jara onlangs op Democracy Now.
Het geweld tegen Jara en zijn muziek toont dat dictators niet alleen hun politieke tegenstanders maar ook de ziel van een volk moeten vermoorden. De muziek van Jara werd verboden. Alle masteropnames werden vernietigd, behalve die exemplaren die Joan het land wist uit te smokkelen.
Veertig jaar later zijn zijn vrouw en hun dochters nog altijd op zoek naar gerechtigheid. Zij stelden zich onlangs in de VS burgerlijke partij tegen een voormalige legerofficier die volgens hen Victor Jara vermoord heeft. De vermoedelijke moordenaar Pedro Barrientos leeft al twee decennia in de VS en verwierf ondertussen het Amerikaanse staatsburgerschap.
Vorig jaar heeft ook een Chileense procureur Barrientos en een tweede officier aangewezen als de moordenaars. Er werden nog zes medeplichtigen beschuldigd.
Het Chileense hooggerechtshof vraagt de uitlevering van Barrientos. De familie van Jara hoopt dat met de klacht in de VS te versnellen
via Victor Jara, veertig jaar geleden vermoord, nog altijd geen gerechtigheid | DeWereldMorgen.be.
Can a highly successful hard rock band coming from the 80s take a long break, return into the new millennium and re-establish itself in a stunning way? Many tried and failed. But Swedish supergroup EUROPE is a big exception to the rule. Decades after they came together and dozens of millions albums sold, Joey Tempest (vocals), John Norum (guitars), Mic Michaeli (keyboards), John Levén (bass) and Ian Haugland (drums) are about to release “Bag Of Bones” – their brand new studio album – and that sounds so fresh, so focused and motivated that even producer Kevin Shirley (Journey, Black Country Communion, Black Stone Cherry, Iron Maiden) didn’t need arguments to bring blues superstar Joe Bonamassa over for a guest appearance.
“With ‘Bag Of Bones’ we’ve made a hardcore classic rock record with the blues knocking on the door”, says Joey Tempest. “We’re proud of it. Very proud. Straight from passionate hard rock souls of Scandinavia, this almost feels like a ‘prequel’ to our very first album, with a 2012 punch.” And as John Norum remarks: “This was the first time since the early days of Europe that we all were standing together in the big studio room, playing through the new songs with Joey singing. I was so fascinated by the long forgotten feeling that I even got a couple of electric hits from my headphones. But that didn’t really matter. The result is a Europe-album that goes completely back to the basics and… even my mother loves it!”
It all started in a small suburb outside of Stockholm, Sweden. Joey and John met and formed the band Force. They both were into British rock bands like Thin Lizzy and UFO. Led Zeppelin and Deep Purple also made an immense impact on these teenagers. They recorded their first demos when they were only 16 and 17 years old. Record companies turned them down, saying it was “too much guitars and their hair was too long”. But with the new name Europe they proved everybody wrong. They won a rock band competition and the first prize was a recording contract. When “Europe” was released in 1983, kids in Sweden and Japan really identified with their music. The second album “Wings of Tomorrow” already gained attention from all over the world. Soon Epic Records, New York (now Sony Music) got interested and signed a million dollar contract. When it was time to release their third album “The Final Countdown”, they had Journey-producer Kevin Elson onboard and a major American label behind them. Touring the UK, US and the rest of the world had always been the boys’ dream. They had put in the dog years and it was time for the big success. “The Final Countdown” sold 7 million records worldwide and the single was number one in over 25 countries and still is a big anthem all over the world until today. The album spent 70 weeks on the Billboard Charts and had 4 “Top 40” singles. Europe made it. They were constantly on the road all over the world but eventually found time to hook up with producer Ron Nevison (UFO, Led Zeppelin) to record their 4th album “Out Of This World”. With the new hit “Superstitious” on the airwaves, they embarked on another 2-year-long world tour. In 1990 they relocated to Los Angeles to record their 5th album, “Prisoners In Paradise”, followed by yet another extensive world tour. By then the band had constantly been recording and touring for 10 years and it was time for a break.
2004 the band returned with the powerful “Start From The Dark”. The plan was to slowly build up a relationship with fans and the music world again. The album caused controversy with its raw, heavy detuned sound, but was a great platform to build on. 2006 they recorded “Secret Society” – another heavy rocking album. With this album, the British rock press started to take the band serious and for granted – finally. The band continued to tour worldwide but started to get invited to play the UK on a regular basis – with steadily increasing concert attendees. Their most successful record since returning to the scene was released in 2009: “Last Look At Eden”. With the bombastic title track and the ballad “New Love In Town”, Europe broadened their fan base even more to become one of the most successful bands in their genre and returned to the pole position of the official album charts in their home country. At the end of April 2012, the 9th Europe-album, “Bag Of Bones”, will be released worldwide. Possibly the rawest and most honest album in the band’s history, it bursts with vitality, does present sensational novelties – and still is a record in best Europe-tradition. There is so much to be discovered in here. The first single/video “Not Supposed To Sing The Blues”, the deeply touching “My Woman My Friend” and “Bring It All Home”, or the phenomenal “Requiem”, side-by-side with the powerful album-opener “Riches To Rags”. “Finally we express ourselves completely without restraint. Straight from our hearts and souls. It took some time but finally we have arrived”, says Tempest. “We’ve crossed the line. We’ve lost our minds and we’ve started to play some decent rock ‘n’ roll. Kevin Shirley did such a great job capturing the spirit of this band. He just let us do our thing and then pushed us and our songs to the max! And we had some fun during the process: just like a great rock record should be made. ‘Bag Of Bones’ definitely is one of Kevin’s best productions. It has got that wonderful warm 70’s style-sound combined with a 2012-attack.” The album was recorded in the legendary Atlantis Studios in Stockholm. Opeth just finished its latest album before Europe took up residence. Europe had changed producers on every single record in their career, which has proven to be a winning recipe. Always keeping things fresh and always moving ahead. Europe’s love affair with the UK will continue and the band will be going back for a major tour in autumn, together with extensive touring in Europe, Scandinavia and the rest of the world. “Bag Of Bones” with its typically strong melodies and the tangible joy of playing, is a straight forward rock album, which range still reaches astonishing dimensions – even for Europe: the experienced five-piece managed to develop further and break limits once again, without selling their ‘hard rock soul’
beire
bEIRE'S BLOG 