In memoriam: 9 rockhelden die in 2016 overleden zijn

Het is inmiddels een cliché geworden, maar je kunt terugkijken op 2016 als een rampjaar voor de popmuziek. We moesten afscheid nemen van een flink aantal rocksterren en sommige daarvan behoorden tot de grootste iconen die de wereld ooit gekend heeft. Wij eren de verloren helden met negen onvergetelijke video’s uit hun hoogtijdagen.

1. David Bowie (10 januari)

2016 was nog maar net begonnen en gelijk moesten we afscheid nemen van een van de grootste popiconen aller tijden: David Bowie. Twee dagen na zijn 69ste verjaardag en de release van wat achteraf zijn laatste plaat bleek te zijn (Blackstar), stierf ‘The Thin White Duke’ totaal onverwacht. Er zijn natuurlijk ontzettend veel legendarische optredens om uit te kiezen, maar hieronder een schitterend fragment uit de televisieshow van Marc Bolan uit 1977, waarin Bowie zijn klassieker ‘Heroes’ zingt.

2. Dale Griffin (Mott The Hoople) (17 januari)

Mott The Hoople had natuurlijk een sterke connectie met diezelfde David Bowie. De band brak immers door met het door hem geschreven All The Young Dudes. Maar ook zonder zijn hulp wisten deze Britten zich uitstekend te redden, getuige bijvoorbeeld het prachtige album Mott (1973). Op 17 januari overleed drummer Dale ‘Buff’ Griffin, nadat hij lange tijd aan Alzheimer geleden had. Hij werd 67 jaar.

3. Glenn Frey (Eagles) (18 januari)

In dezelfde maand dat we de dood van David Bowie moesten verwerken, kwam ook het even onverwachte bericht dat Eagles-oprichter Glenn Frey op 67-jarige leeftijd overleden was – de man die zo veel hits had gezongen en er ook vaak aan had meegeschreven. Tequila Sunrise, Desperado en Lyin’ Eyes zijn slechts enkele titels die hij met collega Don Henley schreef. Volgens die andere helft van het schrijversduo kan de legendarische groep dan ook niet voortbestaan zonder Frey.

4. Jimmy Bain (Rainbow) (23 januari)

Een minder grote naam dan Bowie of Frey, maar niettemin één die een beetje hardrockliefhebber wel kent. Jimmy Bain speelde in de seventies namelijk bas bij Rainbow en is te horen op het volgens velen beste album van de band: Rainbow Rising (1976). De muzikant werkte een tijdje later opnieuw samen met Rainbow-frontman Ronnie James Dio, onder meer op diens klassieker Holy Diver (1983). Bain overleed in januari op 68-jarige leeftijd.

5. Paul Kantner & Signe Toly Anderson (Jefferson Airplane) (28 januari)

Opmerkelijk: op dezelfde dag, 28 januari, stierven twee oud-leden van de onvergetelijke psychedelische rockband Jefferson Airplane: zangeres Signe Anderson en gitarist Paul Kantner. Die eerste maakte na het debuutalbum Takes Off (1966) al plaats voor de bekendere Grace Slick. Kantner bleef wel en maakte de grootste successen mee, waaronder White Rabbit en Somebody To Love. Hieronder een bijzonder live-filmpje van de line-up met Anderson.

6. Keith Emerson (Emerson Lake & Palmer, The Nice) (10 maart)

In maart kwam het schokkende nieuws dat Keith Emerson, een van de grootste toetsenvirtuozen uit de rockgeschiedenis, een einde aan zijn leven had gemaakt. De progheld wordt natuurlijk vooral herinnerd vanwege zijn successen met de ‘supergroep’ Emerson, Lake & Palmer, maar daarvoor speelde hij al bij een andere grote band: The Nice. Hieronder een fragment uit die tijd. Overigens bleek Emerson niet het laatste lid van ELP dat dit jaar het tijdelijke voor het eeuwige verwisselde…

7. Prince (21 april)

De discografie van de in april op 57-jarige leeftijd overleden Prince is te veelzijdig om hem in het hokje ‘classic rock’ te plaatsen, maar rocken kon de Amerikaanse superster natuurlijk meer dan prima. Purple Rain blijft een meesterlijke ballad en in andere songs (Let’s Go Crazy, Guitar) liet hij horen een uitstekend – en misschien ook wel tamelijk onderschatte – gitarist te zijn. Dat deed hij ook in 2004, toen George Harrison werd ingehuldigd in de Rock & Roll Hall Of Fame en Prince even helemaal los mocht gaan tijdens de gitaarsolo in While My Guitar Gently Weeps!

8. Leon Russell (13 november)

Alleen al vanwege zijn betrokkenheid bij Joe Cockers legendarische Mad Dogs And Englishmen-tournee in 1970 verdient Leon Russell het om herinnerd te worden als een groot muzikant en songwriter. Hij werkte echter nog met talloze andere grootheden samen (van Dylan tot de Stones) en maakte zelf ook een aantal interessante platen. Hieronder een filmpje van Russell met oude vriend JJ Cale, met wie hij als tiener al in een bandje speelde.

9. Greg Lake (Emerson Lake & Palmer, King Crimson) (8 december)

Na Keith Emerson in maart overleed onlangs nóg een lid van Emerson, Lake & Palmer. Als onderdeel van dat progtrio schreef en zong Greg Lake onder meer de hit Lucky Man, maar zijn belangrijkste bijdrage aan de (progressieve) rockmuziek stamt misschien wel uit zijn tijd bij King Crimson. Het is namelijk zijn stem die je hoort op het razend invloedrijke debuut In The Court Of The Crimson King (1969). Daarnaast heeft Lake ook nog een fijne solohit op zijn naam staan, in de vorm van de kerstsingle I Believe In Father Christmas. Die gaan wij tijdens de kerstdagen dan ook vaak opzetten…

In memoriam: Status Quo’s Rick Parfitt (1948-2016)

Op 24 december 2016, werd bekendgemaakt dat Status Quo-(slag)gitarist/zanger Rick Parfitt in een ziekenhuis in Spanje is overleden aan de gevolgen van complicaties na een schouderverwonding na een val. Hij was twee dagen eerder met spoed opgenomen in dat ziekenhuis. Hij laat zijn vrouw Lindsay en hun tweeling Tommy en Lily en zijn volwassen zonen (uit een eerder huwelijk) Rick Jr. en Harry achter. Op 12 oktober 1948 werd Rick Parfitt geboren als Richard John Parfitt in de Engelse stad Woking, in het graafschap Surrey (zo’n 35 kilometer van het centrum van Londen). Hij is 68 jaar oud geworden.

Parfitt is onder de Quofans bekend als ‘Regg’ (= cockney) en tegenwoordig vooral als WOMORR (= Wild Old Man Of Rock & Roll). Rick Parfitt heeft ruim vijftig jaar samengewerkt met die andere Status Quo gitarist/zanger, Francis Rossi, die sinds Parfitt in oktober bekendmaakte te stoppen met Quo, verder toerde met de band om op die manier afscheid te nemen van het rockcircuit. Onder de titel Aquostic II kwam kortgeleden de tweede ‘akoestische’ cd van de band uit, waarop Parfitt nog wel meespeelt en –zingt. Rick kondigde in oktober ook aan dat hij als soloartiest verder wilde gaan en z.s.m. een soloalbum wilde maken. Ook wilde hij een autobiografie schrijven. Helaas zal dit dus allemaal niet gebeuren…

Zijn vader was verzekeringsagent en zijn moeder werkte in gebakszaken. Zijn vader was daarnaast een hartstochtelijk gokker en dronk nogal veel. Rick had een geweldige jeugd en beschreef zichzelf als een stout jochie. Op zijn elfde leerde hij gitaarspelen. Nadat hij in de Londense club The Feathers had opgetreden werd zijn vader gevraagd of Rick wilde gaan optreden in zo’n typisch begin jaren ’60 vakantiepark (zoals in de comedyserie Hi De Hi), Sunshine Holiday Camp op Hayling Island. Daar trof hij, het was inmiddels 1963, twee zingende zusjes, Jean en Gloria Harrison, die onder de naam The Harrison Sisters optraden. Al snel gingen ze samenwerken als een typisch Brits ‘cabaret’ trio en de nieuwe naam werd The Highlights. Dat ‘cabaret’ is niet te vergelijken met wat we in ons land onder die benaming kennen. De Britse versie bestaat uit het zingen en spelen van liedjes, het uitvoeren van dansjes en tussendoor worden grapjes verteld. Dit was al snel een succes en na een van deze optredens werden ze gevraagd en daarna geboekt om een zomerseizoen op te treden in het vakantiepark Butlins in Minehead, een van de bekendste vakantieparken van het Verenigd Koninkrijk.

The Highlights was niet de enige act die optrad in Butlins, dus er waren ook avonden dat Rick (al dan niet samen met de zusjes) naar andere bandjes ging kijken. Op een avond in 1964 zag hij daar The Spectres, een in 1962 opgerichte band bestaande uit gitarist-zanger Mike (later: Francis) Rossi, drummer John Coghlan, organist Roy Lynes en bassist Alan Lancaster. De mannen konden het meteen goed met elkaar vinden en op een gegeven moment vroegen ze of Rick bij de band wilde komen, want ze wilden er een andere zanger bij. Rick stemde toe en ze gingen samen verder. De bandnaam werd gewijzigd in Traffic, maar die bandnaam bestond al en dus werd het Traffic Jam.

Status Quo
In 1967 werd de bandnaam opnieuw gewijzigd, nu in The Status Quo. De band maakte bluesrock georiënteerde psychedelische muziek en kreeg al snel veel succes met de single Pictures Of Matchstick Men, die nummer zeven op de Britse hitparade bereikte. De single kwam tot nummer twaalf in de Amerikaanse Billboard Hot 100, het enige succes van de band in de States. Daarna was er succes met de single Ice In The Sun (nummer acht in het VK), maar daarna droogde het hitsucces op en ging het commercieel gezien steeds minder met de band.

Begin zeventiger jaren (Roy Lynes had inmiddels de band verlaten) veranderde de band de bandnaam in Status Quo (‘the’ werd dus verwijderd) en de muziekstijl werd sterk op blues en boogie georiënteerde heavy rock, terwijl de muzikanten hun kledingstijl (veelkleurige Carnaby Street pakken) veranderden in versleten jeans, wat de band grote bekendheid gaf en eind jaren zeventig zelfs een sponsorcontract met jeansfabrikant Levi’s opleverde. Na singles als Mean Girl en Paper Plane kwam het grote succes met hits als Down Down (de enige Britse nummer één hit van de band), Caroline, Whatever You Want, Rockin’ All Over The World (een cover van John Fogerty) en de door onze landgenoten Bolland & Bolland geschreven In The Army Now. Hoewel Francis vooral als leadzanger fungeerde zong ook Rick veel van de (bekende) Quosongs (bijvoorbeeld de fanfavoriet 4500 Times en Rain), hetzelfde gold voor Alan.

In 1985 opende de band het legendarische Live Aid in het Wembley Stadion in Londen, wat de band zeker geen windeieren opleverde. Nadat eerst John Coghlan en later Alan Lancaster de band hadden verlaten gingen Rossi en Parfitt verder met een andere bezetting, waarvan eigenlijk de drummerspositie enkele keren wisselde, maar waarin bassist John ‘Rhino’ Edwards en toetsenist Andy Bown tot nu toe de constanten zijn. Status Quo bleef veelvuldig touren en platen maken, al werden de hitlijsten steeds minder bereikt. De band trad al sinds het begin onder deze naam regelmatig in ons land op, al was dat in de beginjaren vooral in buurthuizen en dergelijke, terwijl later zalen als de RAI, Ahoy en de HMH en 013 de concertlocaties waren, naast diverse festivals als Bospop, Arrow Classic Rock, Pinkpop Classic, Ribs & Blues en een grote feesttent in het Drentse Pesse, afgelopen zomer.

Gezondheid
Rick heeft de afgelopen jaren meerdere keren problemen met zijn hart gehad en daardoor operaties en meerdere bypasses gehad. In 2005 werd hij behandeld voor keelkanker. Op 14 juni van dit jaar kreeg hij weer een hartaanval toen hij met Quo in Antalya in Turkije was. Hij werd meteen naar het ziekenhuis gebracht en korte tijd later terug naar Londen gevlogen. Op doktersadvies mocht hij tot nader order niet meer optreden, zodat hij de resterende Quo concerten van dit jaar, zowel de akoestische (zoals kortgeleden in Hyde Park) als de elektrische afscheidstournee (o.m. in 013 op 17 oktober en de HMH op 2 december) moest laten schieten; deze tour eindigde gisteravond in Liverpool. Rossi & co. moesten dus een vervanger zoeken, die in eerste instantie in Freddie Edwards (de zoon van bassist John ‘Rhino’ Edwards)  gevonden werd. Tijdens de rest van de geplande optredens is de Ierse gitarist Richie Malone zijn opvolger. Het is de vraag of het overlijden van Rick Parfitt ook het einde betekent van Status Quo; dit moeten we dus maar afwachten. In elk geval staat er voor 2017 alweer een uitgebreide Europese tour gepland.