Autist

Gast column  SVEN BOGAERTS  ·

Mezelf laten testen heb ik nooit gedaan,want ik ga nooit de diagnose krijgen

De vraag die me 10j.geleden bezig hield was:Ben ik autistisch?Dat kwam omdat ik anderhalf jaar ben samen geweest met een meisje dat autisme had.Toen ik haar vergezelde naar een activiteit in Gent,een middagje bowlen,en we in Gent-St-Pieters moesten wachten op de trein,zei ik dat ik veel van mezelf herkende in ‘de autist’.Om te beginnen moet ik telkens weten hoe de dag er gaat uitzien.Bij een verandering heb ik toch even tijd nodig om dat te verwerken.Een activiteit van haar autistengroep,de PASS,begon altijd erg stil,en eindigde meestal in veel lawaai,gepraat eerder van de deelnemers.Ik ben een jaar ongeveer medeverantwoordelijke geweest van PASS Waasland,dat hield in:elke 1ste zaterdag vd maand was het van 14-16u praatnamiddag,en 1 keer om de twee maand organiseerden we een activiteit.Ik heb zelfs in 2007 een buitenlandse reis georganiseerd naar Parijs.Mezelf laten testen heb ik nooit gedaan,want ik ga nooit de diagnose krijgen.Hoeft ook niet,ik kijk niet neer op autisten,eerder wel op racisten,maar dat is een ander onderwerp.Het middagje bowlen indertijd was erg fijn.We leerden er Lynn kennen,een pracht van een meisje,moest alleen gaan wonen want haar ma kon het niet opbrengen met een autiste te leven,triest eigenlijk.Ik bleef contact houden,zelfs na de breuk met mijn toenmalige partner,wat heet:af en toe een smsje om te vragen of alles ok is?Een dik jaar geleden kwam ik te weten dat ze in 2012 had zelfmoord gepleegd.Op dat moment voel je je erg klein,machteloos,zelfs schuldig.Had ik deze zelfmoord kunnen voorkomen?Ik ben er steeds voor iedereen,maar wie is er voor mij,bedenk ik dan?Zonder in puur zelfbeklag mezelf te storten,want als je eens nadenkt op wie je kan rekenen,en vooral op wie niet,het ene lijstje-in mijn geval het laatste-is veel groter dan het andere.Ik heb wel eens horen zeggen dat,als je in uw kindertijd makkelijk en veel vrienden maakte,dat ook blijft lukken als je volwassen bent.Dat kan kloppen,ik had vroeger niet veel vrienden,nu zelfs geen.Bekijk het positief:ik kan er geen verliezen.Lachen met je eigen miserie,jezelf nooit op de borst kloppen en steeds in vraag stellen,dat hanteer ik vaak.En…vbn!Dat staat voor Vriendelijkheid,Beleefdheid en Nederigheid.Ik zal nooit stoefen over iets,die arrogantie gun ik anderen wel.Net zoals ik zelfs in een ruzie ambras maak met de R van Respect:nooit beginnen schelden,nooit slagen.Ik gun ieder zijn hobby’s,en waar ik vroeger mezelf druk maakte over futuliteiten,doe ik dat nu minder,met de bijl vroeger en met de stem nu,bij manier van spreken.Ik ben een beetje een eenzaat eigenlijk,deels onbewust.De vader van Evi heeft ook geen tot weinig vrienden,maar de brave man gaat fluitend door het leven.Hij werkt graag in zijn tuin,of kijkt als hij thuis is ook graag een sportwedstrijd,maar in tegenstelling tot mij gaat hij er niet in op.Dat heeft mijns inziens voor-en nadelen,zoals vele zaken.Als u club verliest voel je je niet klote,als ze wint zweef je niet op een euforische wolk.Met ouder te worden brokkelt het fanatieke helaas beetje bij beetje af,maar ik kan me niet inbeelden dat Evi’s pa achter het scherm staat te roepen op de arbiter,sjaal in de hand.Nee,daarvoor is hij veel te nuchter,in tegenstelling tot mijn vader.Nu ik me de bedenking maak:ik hoorde een paar dagen geleden op de radio nog eens ‘Papa’ van Bos.En ja,we lijken uiterlijk en deels qua karakter op elkaar,zou papa autistisch ingesteld zijn?Ik denk even na,en besluit dan de denkpiste te laten varen.Autisten zijn géén mongolen,zoals ik ooit iemand heb horen zeggen.Ze leggen,net als ik(vroeger) moeilijk contact,maar eens je contact hebt,zijn het vaak leuke gesprekken die je kan voeren met hen.Iedereen zal wel één of meerdere autistische kantjes hebben,maar daarvoor zijn we niet allemaal autistisch,of achterlijk,zoals diezelfde persoon verklaarde indertijd.Na de breuk met dat meisje,in 2008 heb ik het best zwaar gehad.Er werden me dingen in mijn schoenen geschoven die niets meer of minder waren dan forse leugens,ik werd gewoon zwart gemaakt door haar familie.De druk werd gewoon té zwaar,waarop ik op een zaterdagnamiddag per sms de ‘bons’ kreeg.Weeral.Want in al mijn relaties die ik heb gehad werd ik steeds aan de deur gezet.Positief:je herkent sommige situaties zodat je kan wennen aan wat gaat komen,al went een afscheid eigenlijk nooit.Negatief:als je al onzeker bent over jezelf,gaat een liefdesbreuk je zeker niet helpen positief denken.Maar dat is het verleden,wat telt is het heden.Dit is mijn 10e columm.Heb ik een juist beeld van mezelf laten zien?Was het niet te zwart,te depressief?Het was pure eerlijkheid,ik zet me meestal onder het genot van een kopje koffie of warme chocomelk aan de computer,één onderwerp waarmee ik start,en de woorden komen vrij makkelijk via de pc in een tekst terecht.Ik dank iedereen voor het lezen,de meestal toffe feedback en hoop dat ik u,beste lezer niet teveel heb verveeld.Dit is geen afscheid,enkel een nederige,vriendelijke en beleefde :dank u wel.Ik ben nog niet uitgeschreven,wie weet wanneer wel.Mogelijk als ik mijn grootvaders terug zie.mogelijks vroeger,maar élk verhaal blijft 100% mezelf.Daar kan u vanop aan!

 

Sven