Archief voor oktober, 2012
Joy Division: Equipment
Information compiled and © indiearchivist
Please suggest amendments, additions and corrections via our messageboard
The classic Joy Division line-up has always been Ian Curtis on vocals, Peter Hook on bass, Steve Morris on drums and Bernard Sumner on guitar. What a lot of people do not know is that JD used to experiment with swapping of instruments and sometimes different line-ups.
Sometimes this experimentation and instrument swapping was more or less forced upon them. For example, when somebody hurt their hand during a “joke” fight with empty bottles just as the band were to go onstage. Or, with Curtis deteriorating health and more and more frequent epileptic seizures, he would sometimes not be well enough to perform, and somebody else would have to take care of his guitar duties (and sometimes even singing! read on…)
Although it is evident that Curtis was not a skilled guitarist, many of the later gigs featured Curtis (reluctantly?) on guitar. We think the first song he played guitar on was “I Remember Nothing” which was introduced into the set in late 1978 or early 1979. It is not known whether Curtis played additional guitar on some of the earlier Warsaw-era songs, although it certainly is possible. Either way, we haven’t found any pictures to prove this.
Although it is likely that Sumner did most if not all guitar parts in studio, the singer’s guitar playing allowed the increasing number of songs with both synthesizer and guitar, to be reproduced with full instrumentation in a live setting. Curtis often played a VOX Phantom guitar. He had two, one white and one black and his trademark “metallic” sound came from its many built-in (battery powered) effects. A disturbing observation is that it is the only guitar in the world shaped as a coffin, the white colour makes this all the more obvious. Whether Curtis had this in mind when purchasing the guitar is anyone’s guess. A more likely incentive is that Sterling Morrison had used a similar model for “Sister Ray” and other Velvet Underground classics, and also that these guitars were unfashionable (and thus affordable) in the late 1970s. 
Vox Phantom copy by Eastwood – picture reproduced with permission of Michael at myrareguitars.com Another fact that helped shaping the sound of Joy Division was the introduction of the six string bass (a Shergold Marathon model, and later also a similar Modulator model), which was used on many tracks on the Closer album. Hook has continued to use the six string bass with New Order, where it can be heard in tracks such as Dreams Never End, Procession, Blue Monday, Subculture, As It Is When It Was, and 1963. The idea to introduce the six string bass was apparently Sumner’s, and it first appeared in the autumn of 1979, around the same time as Curtis’ VOX Phantom guitar. The first song with six string was possibly Passover, although there is no video footage to confirm this.
Hooky’s trademark sound is created in the main by an Electro-Harmonix Clone Theory effects pedal. On stage he uses two in his rack (one spare), with all identification removed.
One of Hooky’s old effects pedals – reproduced here with permission
Although Sumner probably was the member most keen on changing the band’s sound and constantly “move on” in new directions, it was actually Curtis who took the unusual step to bring a melodica to the studio. This, by some considered as “just a child’s instrument” had found an unexpected renaissance in Jamaica, frequently used by artists like Augustus Pablo. Sadly, the only track with said instrument that Joy Division got to put down to vinyl was “Decades” where it features briefly. It was to be used more properly on In A Lonely Place which was written and demoed only weeks before Curtis’ death. 
Photo courtesy Simon Hardy who got it when New Order threw it into the audience According to themselves, New Order “inherited the melodica from Ian” and not only used it on In A Lonely Place, they would use it on many songs recorded from then on: Truth, Hurt, Your Silent Face, Love Vigilantes, Angel Dust, Fine Time and Run Wild, and of course their Keith Hudson cover Turn The Heater On (which they recorded for a John Peel radio session as a tribute to Curtis – who had been a huge fan of reggae legend Hudson) all feature Curtis’ melodica.
Only a small amount of footage of the band playing live exists, so this data is based on that little footage, several live audio recordings, interviews with various people, and eyewitnesses. Some of this is likely to be incorrect. If you witnessed a Joy Division performance, and have any corrections/additions, please get in touch so that we can get this list as accurate as possible.
Joy Division Guitars.
1. Gibson (copy?) – as used by Warsaw (1977)
2. Gibson SG Standard (customized, “without Vibrola”)
3. Shergold Custom Masquerader
4. VOX Phantom VI Special(?) This is a variation on the famous VOX Phantom model
5. VOX “teardrop” model – correct name VOX Mark VI (unconfirmed)
+ guitar effects: Boss BF-2(?) flanger
+ amplifiers: Marshall / VOX
Joy Division Basses.
1. Gibson EBO copy (Hook’s first bass, bought at Mazel’s Music Shop in Manchester in 1976).
2. Hondo 4-string bass (Rickenbacker copy) – possibly damaged during a gig at The Factory
3. Yamaha BB1200 (4-string)
4. Shergold Marathon (6-string)
5. Shergold Modulator (unconfirmed)
+ effects: chorus/vibrato pedal Electro-Harmonix Clone Theory
+ amplifiers: HiWatt: Custom HiWatt 100 model, with 18″ VOX speaker cabinet
Joy Division Drums.
Rogers concert drum kit with
22-inch bass drum,
14-inch Gretsch snare drum,
12-, 13-, 14- and 15-inch hanging concert tom-toms,
15-inch Super Zyn hi-hats
20-inch Earth Ride and Crash Ride cymbals.
18- and 14-inch Zildjan crash cymbals
Simmonds twin-channel drum synthesiser
Synare three-drum synthesiser
Musicaid Claptrap and
Boss DR55 drum machine”
Joy Division Synthesizers.
ARP Omni 2
ARP Solina String Ensemble
Powertran Transcendent 2000
ETI
Melodian (?)
effects: Melos echo; MXR 10-band graphic equalizer; chorus flanger; Altair PW-5 power attenuator.
Joy Division Melodicas.
Hohner Soprano. This is the green melodica pictured in Jack magazine FAC413
Hohner Alto (unconfirmed) This is a similar model but red colour – used by New Order (and possibly also by JD?)
So this is permanence, loves shattered pride.What once was innocence, turned on its side.A cloud hangs over me, marks every move,Deep in the memory, of what once was love.Oh how I realised how I wanted time,Put into perspective, tried so hard to find,Just for one moment, thought Id found my way.Destiny unfolded, I watched it slip away.Excessive flashpoints, beyond all reach,Solitary demands for all Id like to keep.Lets take a ride out, see what we can find,A valueless collection of hopes and past desires.I never realised the lengths Id have to go,All the darkest corners of a sense I didnt know.Just for one moment, I heard somebody call,Looked beyond the day in hand, theres nothing there at all.Now that Ive realised how its all gone wrong,Gotta find some therapy, this treatment takes too long.Deep in the heart of where sympathy held sway,Gotta find my destiny, before it gets too late.
Bart De Wever plande mars op het stadhuis al op 18 mei – Verkiezingen 2012 – De Morgen
Geplaatst: 20 oktober 2012 in politiekBart De Wever plande mars op het stadhuis al op 18 mei
19/10/12, 21u56
© Jonas Lampens. De N-VA-top volgt op 14 oktober de binnenlopende verkiezingsuitslagen.
© belga.
De N-VA-mars op het stadhuis werd al in het voorjaar voorbereid.
18 mei 2012. Bart De Wever zit vijf maanden voor de verkiezingen samen met de top van de Antwerpse N-VA in de Belair, de brasserie van de luchthaven van Deurne. Hij neemt het woord. “Mensen, de avond 14 oktober moet er pal op zitten”, begint hij. “Die avond moet beelden opleveren die jaren meegaan. Ik stel voor dat we, als we winnen, een mars doen op het stadhuis. We lopen de Zuiderkroon uit en stappen gewoon richting ’t Schoon Verdiep. Hopelijk valt het weer nog wat mee zodat we niet door de regen moeten. Maar we gaan echt te voet.” Iedereen aan tafel is eensgezind: “Goed plan”. “Dat gaan we doen.”
Vlieg op de muur
Dit fragment komt uit de reeks ‘De Slag om Antwerpen’. Negen maanden lang volgde De Morgen N-VA-voorzitter Bart De Wever op de voet. Als een vlieg op de muur zaten we bij de strategische vergaderingen in donkere hotelkamers, broodjeszaken, het kantoor van de De Wever en de campagnebus van de N-VA.
Het hele verhaal vindt u vanaf zaterdag 20 oktober in De Morgen. Te beginnen met de allerlaaste uren, vorige zondag. Toen zat De Wever vanaf 15 uur samen met zijn mensen in de kelder van het Ramada Plaza Hotel in Antwerpen. Om buiten te komen, en richting Zuiderkroon te trekken voor de overwinningsspeech. Daarna volgde de voettocht richting ’t Schoon Verdiep.
Maandenlang heeft de legendarische mars op het Stadhuis in zijn hoofd rondgespookt. Een dikke twee weken voor de verkiezingen koos hij ook het nummer dat moest weerklinken eens hij de Zuiderkroon zou betreden.
“Sam Sparro vind ik geweldig”
“Je moet kolkende muziek hebben als je daar arriveert. Doe maar het liedje ‘Happiness’ van Sam Sparro, dat vind ik geweldig. Je moet een mensenmassa hebben, waar je als Mozes probeert door te komen richting podium. Met die veiligheidsmensen moet dat wel lukken. Dat moeten dé beelden worden. Dat is footage voor de komende weken en maanden.
Liefst tot in 2014. Ik ga op het podium staan, en begin: ‘Vrienden, Vlamingen, stadsgenoten, we hebben gewonnen…’
via Bart De Wever plande mars op het stadhuis al op 18 mei – Verkiezingen 2012 – De Morgen.
Een dinosaurus als burgemeester
OPINIE − 17/10/12, 07u18
Beperk de duur van een burgemeesterschap tot maximaal drie ambtsperiodes
De coalitievorming in de Brusselse gemeente Molenbeek moet in symbolisch belang amper onderdoen voor de stembusuitslag in Antwerpen. Na twintig jaar burgemeesterschap wordt PS-topman Philippe Moureaux er opzijgeschoven door een nieuw bestuur van liberalen, christendemocraten en groenen.
Daarmee komt op spectaculaire wijze een einde aan een bestuurlijke ideologie die in de metropolitane Brusselse samenleving tegen zijn eigen limieten is gelopen. Samenlevingsproblemen – van religieuze radicalisering tot onderwijsuitval – werden onder de multiculturele mat geveegd; de bevolkingsexplosie werd amper voorbereid. Philippe Moureaux is zeker niet alleen verantwoordelijk voor dat falend hoofdstedelijk bestuur, maar hij was de incarnatie van een beleid dat gebrek aan visie verpakte als ‘de boel bijeenhouden’.
Moureaux is niet de enige gewipte burgervader die over complotten schreeuwt. In Kruibeke dreigt de N-VA’er Antoine Denert er zowaar mee de cafetaria van ‘zijn’ gemeentehuis te ‘bezetten’ als protest tegen de nieuwe coalitie. In Bilzen zegt Johan Sauwens (CD&V) allerlei onfraais over zijn opvolgster Frieda Brepoels (N-VA). Stuk voor stuk politici die twintig of zelfs dertig jaar burgemeester zijn geweest en hun sjerp als een geboorterecht zien.
Je zou het de kwaliteit kunnen noemen van een charismatische en autoritaire burgemeester dat hij politiek ‘dichtbij’ de mensen brengt en pragmatisch oplossingen zoekt voor lokale problemen. Dat is evengoed ook maar een propere manier om de ergste uitwassen van lokaal bestuur te omschrijven: machtscollusie, gebrek aan democratische controle en cliëntelisme. Een bestuurder moet enige tijd krijgen om zijn politieke project te realiseren, maar wie twintig jaar blijft zitten, fnuikt elke vernieuwing.
Mogen we daarom pleiten voor een nieuwe decretale regel? Beperk de duur van een burgemeesterschap tot maximaal drie ambtsperiodes. Amerikaanse presidenten krijgen acht jaar de tijd om hun stempel te drukken, dan is achttien jaar voor een titelvoerende Vlaamse burgemeester niet eens overdreven streng.
Three strikes and you’re out: na drie keer zes jaar moet het tijd zijn voor verse olie in de machine van de lokale democratie. Een dergelijke regel zal burgemeesters dwingen om na te denken over hun erfenis en hun opvolging. Het zal de verslaving aan de macht temperen en alleen al daardoor lokaal bestuur zindelijker en transparanter maken.
En ja, u hebt het goed begrepen, ook de dinosaurussen die zich zondag wel gehandhaafd hebben, mogen zich aangesproken voelen. Ook als ze Louis Tobback (sp.a) of Patrick Dewael (Open Vld) heten
via Een dinosaurus als burgemeester – Standpunt – De Morgen.
Patrick Janssens was zondagavond niet de enige die zich tot in de ziel geraspt voelde – Opinie – De Morgen
Geplaatst: 16 oktober 2012 in politiek
Patrick Janssens was zondagavond niet de enige die zich tot in de ziel geraspt voelde
OPINIE − 16/10/12, 05u42
DM COLUMN
Het gebogen hoofd van Patrick Janssens, huilend op de schouder van acteur Gene Bervoets is een iconische foto. Zoveel verdriet in één persoon zie je zelden in de politiek. Niets was gespeeld aan deze ontreddering. Het feit dat hij troost zocht bij een bevriende acteur en niet bij een politieke kompaan versterkte nog het beeld van smart.
In dit hoopje ellende was meer aan de hand dan het einde van een carrière. Hier lag een ideaal aan gruzelementen.
Een hogere liefde, misschien wel.
Er zit een bittere kant aan de politiek. Patrick Janssens was zondagavond niet de enige die zich tot in de ziel geraspt voelde. Of dacht u dat Stefaan De Clerck niet uiteengevallen is in schilfers?
Al te vaak worden politici weggezet als postjesjagers. Niet zelden door beunhazen uit eigen parlementaire boezem. In de armen van Gene Bervoets lag niet de teleurstelling van een postjesjager, daar lag de pijn van een bevlogen dienaar die een samenlevingsproject voor Antwerpen uit handen zag gerukt.
Nu geamputeerd.
Gebroken droom.
Net nu hij de sinjoren weer verzoend had met hun stad en corruptie had ingeruild voor transparantie sturen de kiezers hem weg. Dan loop je niet tegen luttele schrammen aan, dan dondert de guillotine over je neer.
Hugo Camps
Olivier Deleuze eerste Ecolo-burgemeester in Brusselse gemeente – Wetstraat – De Morgen
Geplaatst: 15 oktober 2012 in politiekOlivier Deleuze eerste Ecolo-burgemeester in Brusselse gemeente
Bewerkt door: redactie − 14/10/12, 22u02 − Bron: belga.be
© belga.
Olivier Deleuze, covoorzitter van Ecolo, wordt de eerste groene burgemeester in een Brusselse gemeente.
Ecolo heeft in Watermaal-Bosvoorde een akkoord gesloten met GMH (cdH) en MR. Burgemeester Martine Payfa haalde met haar Lijst tien van de vijfentwintig zetels, maar wordt met dit akkoord buitenspel gezet.
De lijst van Payfa haalde 33,1 procent van de stemmen en 10 van de 25 beschikbare zetels. Ecolo haalde 23,6 procent en zeven zetels, Gestion Municipale 17,7 procent en vijf zetels, MR 13,7 procent en drie zetels en PS 9 procent en twee zetels.
via Olivier Deleuze eerste Ecolo-burgemeester in Brusselse gemeente – Wetstraat – De Morgen.
Een enorm reservoir van rechts-conservatieve stemmen zal kunnen wegen op het beleid – Standpunt – De Morgen
Geplaatst: 15 oktober 2012 in politiekSTANDPUNT
Een enorm reservoir van rechts-conservatieve stemmen zal kunnen wegen op het beleid
OPINIE − 14/10/12, 22u50
“Er rust een zware verantwoordelijkheid op de schouders van Bart De Wever.” Doelbewust zette Patrick Janssens in zijn afscheidsspeech gisteren de toon voor de komende 602 dagen tot aan de volgende Vlaamse én federale verkiezingen. De Wever is nu in Antwerpen aan zet en moet daar bewijzen dat hij kan besturen en bruggen bouwen. Antwerpen als de testcase voor het grotere, nationale verhaal.
L’histoire ce répète. De Wever liet in zijn speech in de Zuiderkroon alvast weinig ruimte voor twijfel. Na de langdurig pompende openingsmuziek schoot hij met scherp als vanouds. Hij was de N-VA-voorzitter die trots de geboorte van een ‘nieuwe Vlaamse volkspartij’ aankondigde. Hij was de confederale onderhandelaar die niet wil wachten tot 2014, maar nu al van Elio Di Rupo eist dat er onderhandeld wordt over het einde. En hij was niet de burgervader maar de man die Antwerpen eindelijk bevrijdde van een rode burgemeester en die koudweg stelde dat ’t Stad “van iedereen is, maar vanavond vooral van ons”.
De naakte uitslag bewijst ondertussen dat de lokaal-federale januskop gewerkt heeft voor de N-VA. Zelfs in die mate dat N-VA-kopstukken die dachten zichzelf uit te spelen in plaats van De Wever, het relatief slechter deden dan totaal onbekenden die zich koesterden aan De Wevers nationale glans. ’t Stad fungeerde als metronoom voor verkavelings-Vlaanderen, dat massaal richting N-VA trok. Steden als Sint-Niklaas, Turnhout, Aalst en Roeselare vielen als rijpe appels in de gele mand. De Wevers analyse is de juiste: een brede conservatief-Vlaamse volkspartij is niet veraf.
Wat nooit lukte vanuit een fusie tussen twee of meer, lukt nu wel vanuit de N-VA alleen. Na de erfenis van de Volksunie en de bloeddoping van het kartel met CD&V, treedt N-VA in een nieuwe fase. Al het dood electoraal gewicht dat vastzat bij Vlaams Belang komt in het spel. Een gigantisch reservoir van rechts-conservatieve stemmen zal in de toekomst wel degelijk kunnen wegen op het beleid. Meteen is duidelijk waarom een hele reeks bedrijfsleiders deze keer bereid was zwaar te sponsoren en zelfs nagenoeg openlijk de kar van De Wever te kiezen: een koerswijziging naar rechts hangt in de lucht.
Overigens zijn de rechterflank van CD&V en Open Vld zich daar terdege van bewust. Het beloven volatiele tijden te worden tot 2014. Vraag bij dat alles blijft wat de Antwerpenaar, en bij uitbreiding de burgers in meer dan 50 gemeenten, de komende zes jaar nu eigenlijk krijgen. In zijn speech op het Schoon Verdiep, een halfuurtje na die in de Zuiderkroon, klonk De Wever al veel gematigder. Hij was plots wel die toekomstige burgervader die de hand uitstak naar iedereen. Zweep- én bestuurspartij, die spagaat houdt al een tijdje stand. Maar de volle 602 dagen tot de komende verkiezingen
bEIRE'S BLOG 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.